Έτσι ήταν ο Λευκός Πύργος στις αρχές του 20ου αιώνα. Μοναδική 3D αναπαράσταση (Vid) Δύο
καλλιτέχνες, ο 3D animator Βλαδίμηρος Νεφίδης και ο μοντέρ Δαμιανός
Μαξίμοφ δημιούργησαν ένα μοναδικό 3D βίντεο το οποίο απεικονίζει τον
Λευκό Πύργο, όπως ήταν στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι καλλιτέχνες βασίστηκαν για τη δημιουργία του βίντεό τους, σε φωτογραφίες και σχέδια της εποχής εκείνης.
Το να φωνάζει μ' όλη τη δύναμη της ψυχής
του αλλά και με επιχειρήματα ακλόνητα για την επιστροφή των Μαρμάρων
του Παρθενώνα ένας Βρετανός, έχει τη σημασία του.
Σε ομιλία του για τον οργανισμό
Intelligence, που διοργανώνει συζητήσεις για πολλά σημαντικά ζητήματα, ο
γνωστός Βρετανός ηθοποιός, συγγραφέας, δημοσιογράφος και κωμικός,
μεταξύ άλλων, Stephen Fry, επιχειρηματολογεί πάνω στην άποψη πως τα
μάρμαρα του Παρθενώνα πρέπει να επιστραφούν στην Αθήνα.
Ένα πολύ ωραίο mixed-video για το πως οι Βρετανοί κατέστρεψαν τα γλυπτά του Παρθενώνα…
The Parthenon (Greek: Παρθενώνας) is a temple of the Greek goddess
Athena built in the fifth century B.C.E. on the Acropolis of Athens. It
is the most important surviving building of Classical Greece, generally
considered to be the culmination of the development of the Doric order.
Its decorative sculptures are considered one of the high points of
Greek art. The Parthenon, one of the most visited archaeological sites
in Greece, is regarded as an enduring symbol of ancient Greece and of
Athenian democracy, and is one of the world's greatest cultural
monuments. Its continued existence, however, depends on our choosing to
use our advanced science and technology to preserve and protect it from
dangers such as pollution.
A large collection of marble
sculptures removed from Athens to Britain in 1806 by Lord Elgin,
ambassador to the Ottoman Empire from 1799 to 1803. The sculptures were
purchased by the British Parliament from Lord Elgin and presented to the
British Museum, London in 1816 where they have remained on display to
the public.
«A Greek carries his flag to the death» γράφει η βρετανική Daily Mail
για το νεαρό Κωνσταντίνο Κουκίδη που αρνήθηκε να υψώσει τη ναζιστική
σημαία στον ιερό βράχο της ακρόπολης και αφού τυλίχτηκε στην ελληνική
σημαία ρίχτηκε στο κενό από ύψος 200 μέτρων. Ποιος ήταν όμως ο
Κωνσταντίνος Κουκίδης; Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27 Απριλίου 1941, η πρώτη τους
δουλειά ήταν να στείλουν ένα απόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τον
υπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχο της
Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα. Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι
Καρυάτιδες. Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στό ακραίο
σημείο τού βράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη
σημαία πού θ’ αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό. Η εθνική Σημαία με
το μεγάλο σταυρό στην μέση λάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και
τονίζονται από τον Παρθενώνα που στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως
πάντα.Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείο του Ιερού Βράχου ο
επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνα που φρουρούσε τη
σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει. Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωί έφθασαν μπροστά του οι
κατακτητές της χώρας μας και με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλων
τους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μας σύμβολο, δεν έδειξε κανένα
συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία της ψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και
αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρες της περισυλλογής, που μόνος του
είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τον είχαν οδηγήσει στη μεγάλη
απόφαση.«ΟΧΙ»! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλή λέξη, με
πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σε όλη την
απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουν απ’ αυτά
οι Έλληνες.. Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο
στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την
δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο
εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα με κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο
γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέρια του. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του Ιερού Βράχου
και μπρος στα μάτια των εμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στον
γκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με το τίμιο αίμα του. Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτρα πιο κάτω, κείτεται ο
Εύζωνας, νεκρός πάνω στον βράχο, σκεπασμένος με το σάβανο πού διάλεξε.
Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επί κεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο
αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγός Έλσνιτς τής 6ης ορεινής
μεραρχίας, χρησιμοποιούν τον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουν
μήνυμα στόν Χίτλερ: «Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10, εισήλθαμε στην Αθήνα , επί
κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτων στρατού, και στις 8 και 45,
υψώσαμε την σημαία τού Ράϊχ πάνω στην Ακρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ,
μάϊν Φύρερ». Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνών υποχρέωσε την προδοτική
κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύπο ανακοίνωση, σύμφωνα με
την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστη έμφραγμα από την συγκίνηση
όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οι στρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχαν
συγκλονιστεί απ’ αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόμα τους
κλειστό.Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία
του έως τον θάνατο). Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθεί
διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεται και η ελληνική σημαία
δίπλα στη γερμανική. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί στα Αναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο,
ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες, που είδαν το παλικάρι να
γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τους τυλιγμένο με την Γαλανόλευκη.
Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις 27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά
τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείς ενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει
την μαρτυρία τους. Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα του εύζωνα… Κωνσταντίνος Κουκίδης
είναι τ’ όνομα αυτού του ΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας. Μας τον
έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει. Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα
στην ψυχή σας κοντά στους άλλους. Απαιτείστε να γραφτεί τ’ όνομά του στα σχολικά βιβλία της
Ιστορίας.Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας, κάθε φορά που
αντικρίζετε τη σημαία μας.Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει
βυζάξει ποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορεί αγέρωχη να κυματίζει
την τιμή και την αξιοπρέπειά μας…
Η 25η Μαρτίου, ως ημέρα της εθνικής παλιγγενεσίας,
γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 1838 και από τότε καθιερώθηκε
με θρησκευτική ευλάβεια σε όλο το πανελλήνιο. Η καθιέρωση της εορτής
οφείλεται στην επιμονή και το πείσμα του Δημάρχου της Αθήνας Δημ.
Καλλιφρονά (1805 – 1879)...
Ο Δήμαρχος ήρθε σε ρήξη με τη
βαυαρική διοίκηση και συγκεκριμένα με το Υπουργείο των Εσωτερικών το
οποίο δεν επιθυμούσε έξοδα για γιορτές, όταν οι αγωνιστές δεν είχαν να
φάνε. Κατά μία άλλη εκδοχή το Παλάτι, μάλλον, δεν επιθυμούσε να συνδέσει
την εθνική εορτή με την Ορθοδοξία, για να μη δώσει την ευκαιρία στην
Εκκλησία να καπηλευτεί την επανάσταση των Ελλήνων. Τελικά, ο Δήμαρχος θα
οργανώσει μόνος του τον εορτασμό και εκ του αποτελέσματος κατάφερε να
δώσει πανηγυρική ατμόσφαιρα, που ευχαρίστησε τους 17.000 Αθηναίους, οι
οποίοι κατοικούσαν, τότε, στην πρωτεύουσα. Συγκεκριμένα,
σημαιοστόλισε την πόλη και καθάρισε τις (λιγοστές) πλατείες. Ο εορτασμός
άρχισε την παραμονή το βράδυ με 21 κανονιοβολισμούς. Και την άλλη μέρα,
Παρασκευή πρωί, ανήμερα του Ευαγγελισμού, η Αθήνα ξύπνησε με 21 νέους
κανονιοβολισμούς. Αριθμός συμβολικός , που συνδυάζεται με το ’21 της
επαναστασης. Άρχισαν, έπειτα, να χτυπούν πανηγυρικά οι καμπάνες των
εκκλησιών.
Το πρωί, της 25ης Μαρτίου 1838, εψάλη
δοξολογία στον, τότε, Μητροπολιτικό Ναό της Αγίας Ειρήνης (στην οδό
Αιόλου), στην οποία, και μόνο εκεί, παραβρέθηκε και ο Όθων ντυμένος με
την παραδοσιακή φουστανέλα. Το απόγευμα οργανώθηκε από το Δήμο χορός
στην πλατεία των παλαιών Ανακτόρων στον οποίο συμμετείχαν όλοι οι νέοι
της πόλης ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη και τους παρακολούθησαν
πολλοί από τους Αγωνιστές του 1821. Τη νύχτα ο Δήμαρχος, πάντα,
φωταγώγησε με λαδοφάναρα τους κεντρικούς δρόμους και την Ακρόπολη. Τέλος,
οι Αθηναίοι έμειναν αποσβολωμένοι από το υπερθέαμα, όταν αντίκρισαν στο
Λυκαβηττό φαναράκια που τα κρατούσαν νεολαίοι της εποχής και σχημάτιζαν
ένα τεράστιο φωτεινό σταυρό με τις λέξεις «Εν τούτω Νίκα». Έτσι, το
1838 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η 25 Μαρτίου, ως μέρα μνήμης των Ελλήνων
Αγωνιστών του 1821. Και τούτη η γιορτή έγινε με γκρίνια, με διαφωνίες
και με πλουσιοπάροχη μεγαλοπρέπεια (ενώ χρήματα δεν υπήρχαν), κατά την
πατροπαράδοτη συνήθεια μας. Οι κακές γλώσσες λένε ότι για τη γιορτή
ετούτη δαπανήθηκε μέρος των χρημάτων, που προοριζόταν για την ανέγερση
του Πανεπιστημίου.
Συγκινητική, πραγματική ιστορία… Στην εποχή που κυβερνούσε την Ελλάδα ο Καποδίστριας ζούσε στο Ναύπλιο μια…ζητιάνα,
που την έλεγαν «Ψωροκώσταινα». Σε μια λοιπόν συνεδρίαση της Συνέλευσης,
κάποιος θέλοντας να πει για τη φτώχεια του Ελληνικού Δημοσίου το
παρομοίασε με την πασίγνωστη ζητιάνα.Από
τότε η λέξη επαναλήφθηκε στις συζητήσεις και τελικά επικράτησε. Μόνο
που, όταν λέγεται τώρα δεν εννοεί το Ελληνικό Δημόσιο, αλλά ολόκληρη την
χώρα… Η όλη ιστορία της Ψωροκώσταινας (Ευ. Δαδιώτης, «Αιγαιοπελαγίτικα»
τεύχος 13) είναι η εξής: «Δεν
έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά
τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι», είπε περήφανα η γριά
πλύστρα Χατζηκώσταινα και τα άφησε πάνω στο τραπέζι που είχε στήσει στην
πλατεία του Ναυπλίου η ερανική επιτροπή, εκείνη την Κυριακή του 1826. Ύστερα
από αυτή την απρόσμενη χειρονομία, κάποιος από το πλήθος φώναξε: «Για
δείτε, η πλύστρα η Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τον οβολό της.» Κι
αμέσως το φιλότιμο πήρε και έδωσε. Βροχή πέφταν πάνω στο τραπέζι λίρες,
γρόσια και ασημικά. Αυτή ήταν η συνέχεια της φτωχής προσφοράς της
πλύστρας Χατζηκώσταινας, που από εκείνη τη στιγμή αποθανατίστηκε με το
παρατσούκλι «Ψωροκώσταινα». Και το παρανόμι αυτό κόλλησε έπειτα στην
Ελλάδα. Αλλά,
ποια ήταν αυτή η «Ψωροκώσταινα»; Ήταν η κάποτε αρχόντισσα των Κυδωνιών,
του Αϊβαλιού, Πανωραία Χατζηκώστα, σύζυγος πάμπλουτου Αϊβαλιώτη
εμπόρου, που φημιζότανε όχι μόνο για τα πλούτη του άνδρα της, μα και για
τα πολλά δικά της κι ακόμα για την ομορφιά της.Όταν
αργότερα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πολιτεία του Αϊβαλί, και έσφαξαν
άνδρες και γυναικόπαιδα, ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν ήταν και η
αρχόντισσα Πανωραία Χατζηκώστα, που είδε να σφάζουν οι Τούρκοι τον άνδρα
της και τα παιδιά της. Κατά καλή της τύχη ένας ναύτης την βοήθησε και
μαζί με άλλους την ανέβασε σε ένα καράβι που ξεμπάρκαρε στα Ψαρά.Εκεί
αναγνωρίστηκε από τον ομοιοπαθή της Βενιαμίν τον Λέσβιο, την προστάτεψε
και τον ακολούθησε στην Πελοπόννησο. Στο Ναύπλιο, ο Βενιαμίν παρέδιδε
μαθήματα για να ζήσει και η Πανωραία, για να ζήσει, άρχισε να ξενοπλένει
και αργότερα, με σαλεμένα σχεδόν τα λογικά της, ζητιάνευε στους δρόμους
του Ναυπλίου. Έπειτα
από το περιστατικό του εράνου στο Ναύπλιο, όταν έφτασε ο Καποδίστριας
στην Ελλάδα, τη συμμάζεψε κι όταν ίδρυσε το ορφανοτροφείο, η Πανωραία,
που τώρα έγινε γνωστή με το παρανόμι «Ψωροκώσταινα», προσφέρθηκε να
πλένει τα ρούχα των ορφανών χωρίς καμιά πληρωμή. prisonplanet.gr
Όταν
"σκόνταψα" στην φωτογραφία και το κείμενο που παραθέτω, αμέσως ένιωσα
την επιθυμία να καταγράψω κάποιες σκέψεις μου οι οποίες αναδύονται στην
ψυχή μου χρόνια πολλά και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Φτιάξε Ελληνόπουλα! λέει ο απλός αυτός τίτλος! η
σημασία του είναι όμως σύνθετη και η υλοποίηση δύσκολη σε ένα κόσμο
που οι αξίες χάνονται, οι αρετές εκμηδενίζονται, που ο αφελληνισμός
έχει διεισδύσει στις συνειδήσεις των Ελλήνων.
Αλήθεια, πως φτιάχνουμε Ελληνόπουλα; Εν
μέρη είναι δύσκολο σε μία κοινωνία της παγκοσμιοποίησης, του
διεθνισμού, του καταναγκασμού και του ελέγχου, μιας κοινωνίας του
καταναλωτισμού δέσμια της ύλης. Και είναι δύσκολο διότι ο Ελληνισμός
είναι Πνεύμα! Αλήθεια, πως φτιάχνουμε Ελληνόπουλα; Κι όμως είναι απλό! Έλληνες φτιάχνουμε αναμοχλεύοντας μνήμες! "Μαθαίνω στον ουρανό
σημαίνει βλέπω, μαθαίνω στην γη σημαίνει ξαναθυμάμαι!" μας λέει ο
Πίνδαρος και το επιβεβαιώνει ο Πλάτωνας με τη περίφημη φράση του "Η
γνώση είναι ανάμνηση". Δεν
χρειάζεται να κουράσουμε τα μυαλά των παιδιών μας, με δυσεπίλυτα
προβλήματα και εξισώσεις και βαρείες φιλοσοφίες αλλά δημιουργώντας στις
ψυχές τους σωστά πρότυπα και διδάσκοντας τις Αρετές. Ποιος καλύτερος
τρόπος υπάρχει από το να εμφυσήσεις στην ψυχή του παιδιού τα πρότυπα των
Ηρώων μας; Ο Θησέας είχε ήρωα του και πρότυπο τον Ηρακλή και βάση
αυτού του προτύπου, πέρασε όλα τα εμπόδια κερδίζοντας την βασιλεία των
Αθηνών. Τι πρέπει να διδάσκουμε στις αγνές αυτές ψυχούλες; Μα τις ιστορίες των Ηρώων μας! Τους σοφούς μύθους του Αισώπου! Τους Άθλους του Ηρακλή! Τα
Έπη τα Ομηρικά! γνωρίζοντας τους έναν έναν τους χαρακτήρες των
πολεμιστών της Τροίας, διότι ο κάθε πολεμιστής, και κάθε βασίλειο
βρίσκεται μέσα στην ψυχή του, όπως και ο Τρωικός πόλεμος. Την
σοφία του Πολύτροπου Οδυσσέα, και την Οδύσσεια του, την σύνεση και τον
παραδειγματισμό των γυναικών του Ομήρου... και ότι ο στόχος και ο
προορισμός τους πρέπει να είναι πάντα η Ιθάκη, η λαχτάρα της ψυχής τους
όπως και η εξολόθρευση των υστερόβουλων Μνηστήρων, μαζί με την Ελληνική
γλώσσα διότι "Την γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική, το σπίτι φτωχικό στις
αμμουδιές του Ομήρου, μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του
Ομήρου" λέει ο Ελύτης και η γλώσσα μας είναι η Ελληνική και δεν διαφέρει
πολύ από την Ομηρική! Την
Αργοναυτική Εκστρατεία που περαίωσαν οι Μινύες, οι άριστοι! διότι
μόνον οι άριστοι εκπληρώνουν τις αποστολές τους είτε παραμένοντας σε
ξένους τόπους είτε επιστρέφοντας με το έπαθλο τους. Την
ιστορία του Περσέα, μαθαίνοντας τα όπλα του, για να αντιμετωπίσει την
Μέδουσα! για να μην γίνουν και αυτά τα παιδιά "πέτρινοι άνθρωποι" ...
και πως απελευθερώνεται η Ανδρομέδα. Όλοι
οι μύθοι μας, η Μυθιστορία μας δηλαδή, όσο ζούμε μας διδάσκουν και το
καλύτερο είναι να μας διδάσκουν από την τρυφερή μας ηλικία. Καλό είναι να μην παραλείψουμε και την Θεογονία του Ησιόδου διότι όλα τα κείμενα από τις Μούσες εμπνευσμένα είναι Ιερά! Πρέπει να γνωρίζουν τους Έλληνες εκείνους που διαμόρφωσαν την ένδοξη ιστορία μας: Τους
όρκους των Πολεμιστών, και τις νικηφόρες μάχες τους για να μαθαίνει το
παιδί τι σημαίνει Νίκη! και ότι η ήττα δεν είναι το ζητούμενο αλλά
ένας σταθμός αυτογνωσίας που πάλι νίκη θα επιφέρει. Πρέπει
να γνωρίζουν τις ιστορίες των Πολεμιστών όλης της Ελλάδος και ιδανικό
τους να είναι ο Μέγας Αλέξανδρος, ότι ο άνθρωπος πρέπει να έχει Όραμα
και δύναμη για να το κατακτήσει. Πρέπει
να μάθουν ότι δεν είναι δούλοι κανενός! ούτε του ίδιου του θεού, να
μην προσκυνάνε διότι ούτε τους θεούς οι Έλληνες δεν προσκυνούν! αυτό
ήταν το σύνθημα του Κολοκοτρώνη. Έτσι κατακτάς την Ελευθερία! Πρέπει να διδαχθούν την παράδοση τους, να γνωρίσουν τους εγκαταλελειμένους τόπους της ιστορίας τους. Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν την σημασία της Αρετής και να γνωρίζουν τις έννοιες: ΕΥΘΥΝΗ, ΑΝΔΡΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΣΥΝΑΙΣΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ, ΑΓΑΠΗ.
Να γνωρίζουν τα ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ για να καταλάβουν αργότερα και ταΧΡΥΣΑ ΕΠΗ. Να
εξοικειωθούν με την φιλοσοφία και την σημασία της και τον ρόλο των
Φιλοσόφων μας στην εξέλιξη της ανθρωπότητας και του Πολιτισμού. Να γνωρίσουν ότι οι θεοί βρίσκονται μέσα τους και ότι θα φθάσει η στιγμή που θα τους ισορροπήσουν, διότι είναι η χαρά της ζωής! Την ΓΑΙΑ, πρέπει να σέβονται και να αγαπούν διότι μας έδωσε με τα πλούσια δώρα της ένα όμορφο περιβάλλον για να ζούμε. Τον ΟΥΡΑΝΟ και όλη την ομορφιά που μας δίνει την ημέρα και την νύχτα και την σοφία του. Τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ τον σεισίχθων τον δαμαστή των θαλασσών και του υγρού στοιχείου. Την ΕΣΤΙΑ, η θαλπωρή που μας ενώνει. Τον ΑΣΚΛΗΠΙΟ που φροντίζει για την υγεία μας. Τον ΉΦΑΙΣΤΟ που τέχνες κατεργάζεται. Την ΑΦΡΟΔΙΤΗ που με αγάπη μας γεμίζει και έρωτα για τους ανθρώπους και για όλα τα όμορφα που θέλουμε να φθάσουμε. Τον ΆΡΗ για να είμαστε μαχητές. Την ΆΡΤΕΜΗ της ελευθερίας, και της παρθενικότητας της φύσης. Τον ΑΠΟΛΛΩΝΑ του φωτός της συνείδησης. Τον ΔΙΟΝΥΣΟ, της χαράς και του γλεντιού. Την ΔΗΜΗΤΡΑ της γεωργίας και των αγαθών που μας δίνει η γη. Τον ΕΡΜΗ τον αιώνιο έφηβο, της σκανδαλιάς, της επικοινωνίας και της γρήγορης σκέψης. Την ΉΡΑ την ψυχή του σύμπαντος που για την δική μας ψυχή φροντίζει. Την ΑΘΗΝΑ την αδάμαστη πολεμίστρια, την Σοφία του νου, που πάντα μας συμβουλεύει σωστά με την λογική της. Τον ΔΙΑ, τον υπέρτατο Νου που διέπει την αρμονία που υπάρχει στο σύμπαν, στην γηκαι
τα έμβια όντα, του Κεραυνού και της Αστραπής που κανένα παιδί δεν
πρέπει να φοβάται διότι είναι πηγές ενέργειας και φέρνουν και την
γάργαρη βροχή και ότι είναι αντίθετο σε αυτήν την θεία αρμονία είναι
υβρί-διο. Και τέλος αυτό που πρέπει
να γνωρίζει ένα παιδί, είναι ότι η Φύση εθέσπισε ότι ο άνθρωπος έχει
ανάγκη τον άνθρωπο, με τον άνθρωπο πρέπει να πορεύεται και να ζει μαζί
του αρμονικά.
Στο
βίντεο που παραθέτουμε ο Όμηρος είναι 4,5 ετών.Μαθαίνει απο τον θείο
του διάφορες λέξεις στα αρχαία χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.Το βρίσκει
μάλιστα καί διασκεδαστικό καί πολλές φορές τα λέει απο μόνος του!
Τα λίγα αυτά ζώα ξεκίνησε να τα μαθαίνει πρίν απο τρείς ημέρες ακούγοντάς τα απο μία φορά. Ο
λόγος που ανέβασα το βίντεο είναι για να δείξω την δεκτικότητα
μαθήσεως των μικρών παιδιών σύμφωνα με τις επιταγές των μεγάλων και την
πλήρη αποδοχή μέσα απο την εμπιστοσύνη τους οτι αυτό είναι σωστό. Οι
πάναγνες ψυχές των παιδιών είναι σαν καθαρά δοχεία που οι μεγάλοι
γεμίζουν με τα δικά τους υλικά. Τό κάθε παιδί δέν φέρει καμμία ευθύνη
για την μελλοντική του διαμόρφωση αφού εξαρτάται αποκλειστικά απο τις
πληροφορίες που δέχεται απο το κοινωνικό του περιβάλλον. Ο Όμηρος όταν
θα πάει σχολείο θα του μάθουν άλλα...πράγματα.Ας μήν επαναπαύονται οι
γονείς. Είναι καί δική τους ευθύνη το μέλλον του παιδιού τους καί έχουν
υποχρέωση να αναβαθμίζουν τις γνώσεις των παιδιών τους καί γενικά το
ανθρώπινο είδος. Η ελληνική γλώσσα είναι ένα ισχυρότατο μέσο διανοητικής
διάπλασης καί ένας τρόπος να κρατηθεί ζωντανή η σύνδεσή με τους
Έλληνες προγόνους μας. ΑΣ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ! ΑΣ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!!
Σπάνια θα συναντήσει κανείς παλαιούς χάρτες της Ευρώπης ή
παγκόσμιους, οι οποίοι έχουν σχεδιαστεί από Έλληνες και οι ονομασίες να
αναγράφονται στην Ελληνική γλώσσα...
Μας είναι γνωστοί οι χάρτες, που έγιναν πάνω σε πρότυπα του
Πτολεμαίου, στους αναγεννησιακούς αιώνες, κυρίως, μετά το 15ο αιώνα,
αλλά, είναι με λατινική γραφή και φέρουν λατινικές ονομασίες. Ο χάρτης που παρουσιάζουμε, σήμερα, είναι ένα πολύ σπάνιο κομμάτι του
βυζαντινού πολιτισμού, σχεδιασμένος λίγα χρόνια πριν αλωθεί η
Κωνσταντινούπολη, από τους Οθωμανούς.
Ο Χάρτης μεταφέρθηκε στη Δύση από τους Βυζαντινούς λόγιους μετά την Άλωση της Πόλης. Φέρει την ονομασία « Ευρώπη», είναι χειρόγραφος , και απεικονίζει τις
μεγάλες πόλεις της Ευρώπης με το σχήμα ενός κάστρου. Στον Ελλαδικό χώρο
στη μορφή αυτή, σημειώνονται η Κωνσταντινούπολη και η Θεσσαλονίκη.
Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι ότι όλες οι ονομασίες, πελάγη, κόλποι,
ποταμοί, πόλεις, φέρουν ελληνικές ονομασίες όπως συνηθιζότανε την εποχή
εκείνη.
Δυστυχώς η ανάλυση της φωτογραφίας δεν είναι καλή και δεν μας παρέχεται η δυνατότητα ανάγνωσης όλων των ονομάτων.
Έχει τον τίτλο «Γεωγραφία Πτολεμαίου στην Ελληνική», και φυλάσσεται στη Μυστική Βιβλιοθήκη του Βατικανού.
Εκπληκτικό φιλμ ντοκουμέντο του George Magarian, κατά την διάρκεια των γεγονότων της Σμύρνης. Ο George Magarian, γεννημένος το 1895 σπούδασε στο “Αμερικανικό
Κολλέγιο” στο Ικόνιο (Konya) της Τουρκίας. Αργότερα, διατέλεσε
διευθυντής στο παράρτημα του Ικονίου της ΧΑΝ (Χριστιανική Αδελφότης
Νέων) ή YMCA.
Αν και η YMCA δεν είναι φιλανθρωπική οργάνωση, την περίοδο των
γεγονότων στη Μικρά Ασία, το 1922, οργάνωσε δομές ανακούφισης των
θυμάτων της τραγωδίας αυτής. Ο George Magarian, την ίδια στιγμή που
συμμετείχε στα γεγονότα αυτά, την ίδια στιγμή, με μια μηχανή 35 mm,
κινηματογράφησε πολλές σκηνές της ανθρωπιστικής καταστροφής, στη Σμύρνη,
στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Οι συγκλονιστικές αυτές εικόνες παρέμειναν επί 86 χρόνια στο
διαμέρισμα της συζύγου του, στη Νέα Υόρκη. Όλοι αγνοούσαν την ύπαρξή
τους, έως ότου το 2008 ο εγγονός του βρήκε το μοναδικό αυτό ντοκουμέντο,
το έσωσε από τη φθορά του χρόνου, και έτσι, είμαστε τώρα σε θέση να
δούμε αυτά τα μοναδικά σπαράγματα της μνήμης.
Λίγα χιλιόμετρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα τον Έβρο, στην Ανατολική
Θράκη, η έγκυρη αμερικανική στατιστική υπηρεσία ενέργειας, ΕΙΑ,
υποστηρίζει ότι έχει εντοπιστεί ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα shale gas στον κόσμο.
Αλλά και στο ελληνικό τμήμα της Θράκης, το Ινστιτούτο Γεωλογικών και
Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), που έκανε μια προκαταρκτική γεωλογική
μελέτη, θεωρεί ότι υπάρχει συγγένεια με τα τουρκικά πετρώματα και ότι η
πιθανότητα ύπαρξης σχιστολιθικού αερίου είναι κάτι παραπάνω από μεγάλη.
Το θέμα είναι γνωστό στην πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, η οποία, αν και
το παρακολουθεί στενά, θεωρεί ότι, επί του παρόντος, πρέπει να τηρηθούν
χαμηλοί τόνοι. Παρά τη «ρεαλιστική» προσέγγιση, ωστόσο, του Γιάννη
Μανιάτη –ο ίδιος ως υφυπουργός παρήγγειλε τη μελέτη του ΙΓΜΕ–, η
εξαιρετικά πιθανή ύπαρξη κοιτασμάτων σχιστολιθικού αερίου στη Θράκη
συνιστά μια από τις μεγαλύτερες ενεργειακές προκλήσεις που
μπορεί να «ξαναγράψει» από την αρχή τις ενεργειακές και γεωπολιτικές
ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Ευρώπης.
Η πιθανή ύπαρξη σχιστολιθικού αερίου στη Θράκη έχει
τεράστια οικονομική και γεωστρατηγική σημασία. Η εκμετάλλευση του shale
gas στις ΗΠΑ έχει ήδη αλλάξει το τοπίο στην αμερικανική οικονομία για
τις επόμενες δεκαετίες, ενώ η Ουάσινγκτον ενθαρρύνει καθοριστικά τις
προσπάθειες και της Ευρώπης να εισαγάγει στο ενεργειακό της μείγμα το
σχιστολιθικό αέριο και πετρέλαιο, προκειμένου να μειωθεί η εξάρτηση από
τις ρωσικές εισαγωγές.
Η Ρωσία δεν έχει κρύψει την ανησυχία της απέναντι στο ενδεχόμενο να
αμφισβητηθεί η κυριαρχία της στην ενεργειακή αγορά, που αποτελεί τον
μεγαλύτερο και πιο προσοδοφόρο πελάτη της.
Με την ενθάρρυνση των ΗΠΑ, άλλωστε, η Ε.Ε. αποφάσισε στην πρόσφατη
σύνοδο κορυφής του Μαΐου να βάλει στην επίσημη ενεργειακή της ατζέντα το
shale gas, με το Συμβούλιο να αναθέτει στην Κομισιόν την εκπόνηση
μελέτης σκοπιμότητας για τις οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις
από την εκμετάλλευση του σχιστολιθικού αερίου και πετρελαίου στην Ε.Ε.
Μετά τη Μάχη των Λεύκτρων (371 π.Χ.), η κυριαρχία της Θήβας στον
Ελλαδικό χώρο ήταν αναμφισβήτητη. Αθήνα και Σπάρτη βρίσκονταν σε προφανή
παρακμή.
Οι Θηβαίοι, με επικεφαλής του στρατηγούς Πελοπίδα και Επαμεινώνδα,
είχαν δημιουργήσει στην Πελοπόννησο το Κοινό των Αρκάδων, με φιλικές
προς αυτούς πόλεις.
Η Σπάρτη προσπάθησε να το διασπάσει,
προσεταιριζόμενη κάποιες από αυτές τις πόλεις, προκειμένου να ανακτήσει
τον βαρύνοντα ρόλο της στη Πελοπόννησο. Τα κατάφερε με τη Μαντίνεια,
αλλά αυτή η εξέλιξη δυσαρέστησε τον Επαμεινώνδα, που πέρασε για τέταρτη
φορά τον Ισθμό για να βάλει τάξη στην ηγεμονία της Θήβας.
Επιτέθηκε με τον στρατό του αιφνιδιαστικά στη Σπάρτη, αλλά ο
Αγησίλαος Β' απέκρουσε την επίθεση με επιτυχία (Ιούνιος 362 π.Χ).
Ο
Επαμεινώνδας υποχώρησε στο Αρκαδικό οροπέδιο κοντά στη Μαντίνεια
(13 χλμ. βόρεια της Τρίπολης), όπου στρατοπέδευσε για να αναμετρηθεί με
τους αντιπάλους του. Η κρίσιμη μάχη για την πρωτοκαθεδρία του ελλαδικού
χώρου δόθηκε στις 4 Ιουλίου του 362 π.Χ. (κατ' άλλους στις 27 Ιουνίου).
Το πεδίο της μάχης τοποθετείται στο πιo στενό τμήμα του οροπεδίου της
Τρίπολης, 6.5 χιλιόμετρα νότια της Μαντινείας ανάμεσα στα βουνά
Μύτικας, πρόβολο του Μαινάλου Όρους και Καπνίστρα, αντέρεισμα του
Παρθενίου Όρους.
Από τη μία πλευρά παρατάχθηκαν οι Σπαρτιάτες με τους συμμάχους τους
(Αθηναίους, Ηλείους, Αχαιούς, Φλειασίους και Μαντινείς), υπό τον
Αγησίλαο Β'. Οι δυνάμεις τους ανέρχονταν σε 20.000 πεζούς και 2.000
ιππείς. Από την άλλη πλευρά, οι Θηβαίοι με τους συμμάχους τους (Ευβοείς,
Λοκρούς, Μαλιείς, Αινιάνες, Θεσσαλούς, Αρκάδες, Αργείους και
Μεσσηνίους), παρέταξαν ένα στρατό αποτελούμενο από 30.000 πεζούς και
3.000 ιππείς.
Χρησιμοποιώντας μια βελτιωμένη εκδοχή της λοξής φάλαγγας (διαγώνια
παράταξη των οπλιτών με ενίσχυση εις βάθος του ενός άκρου), που είχε
πρωτοπαρουσιάσει στα Λεύκτρα ο Επαμεινώνδας, επιτέθηκε στους αντιπάλους
και κατόρθωσε να τους απωθήσει, αποκτώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων
στη μάχη. Κι ενώ η νίκη φαινόταν να κλείνει προς την πλευρά των Θηβαίων,
ο Επαμεινώνδας, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, πληγώθηκε και άφησε
την τελευταία του πνοή επί του πεδίου της μάχης.
Ο θάνατος του αρχηγού τους προκάλεσε σύγχυση στους Θηβαίους, με
αποτέλεσμα η μάχη να λήξει χωρίς νικητή. Τυπικά, νικητές ήταν οι
Θηβαίοι, επειδή πρώτοι οι Λακεδαιμόνιοι έκαναν αίτηση ανακωχής για την
ταφή των νεκρών, έπειτα από πολλούς δισταγμούς. Σύμφωνα με τις ελληνικές
αντιλήψεις, αίτηση ανακωχής σήμαινε και αναγνώριση ήττας. Ανάμεσα στους
νεκρούς ήταν και ο Αθηναίος ιππέας Γρύλλος, γιος του σπουδαίου
ιστορικού Ξενοφώντα, ο οποίος εισφέρει πολλές πληροφορίες για τη μάχη,
στο έργο του Ελληνικά.
Η Μάχη της Μαντινείας με την τροπή που πήρε σήμανε
το τέλος της Θηβαϊκής Ηγεμονίας. Κατέδειξε, ακόμη, ότι όλες οι μεγάλες
δυνάμεις του Ελλαδικού χώρου είχαν παρακμάσει οριστικά, με αποτέλεσμα να
ανοίξει ο δρόμος για την επικράτηση των Μακεδόνων του Φιλίππου Β'.
Η συγκυρία ανατριχιάζει. Οι παλαιοί ίσως να θυμούνται, κάποιοι δεν γνωρίζουν καν. Όπως και να' χει το πράγμα με όλους σας θα μοιραστούμε μία μικρή δόση ιστορίας.
Στις 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο Ιταλός πρέσβης
στην Αθήνα επισκέπτεται το σπίτι του δικτάτορα Μεταξά στην Κηφισιά και
παραδίδει τελεσίγραφο στον δικτάτορα, με το οποίο ζητάει σε 3 ώρες από
εκείνη την στιγμή η Ιταλία να καταλάβει στρατηγικές θέσεις της χώρας μας και να βοηθήσει στην απροβλημάτιστη επέλαση των δυνάμεων του Άξονα.
Το περιβόητο "ΟΧΙ" του Μεταξά, δεν ήταν ακριβώς έτσι. Για την ακρίβεια είπε : "Λοιπόν αυτό σημαίνει πόλεμο!" και αρνήθηκε την επέλαση. Λίγες ώρες μετά απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό το οποίο είχε ως εξής:
Προς τον ελληνικόν λαόν,
Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς
όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως
ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την
παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι
προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. Θα ήρχιζε την 6ην
πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό
καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου
της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες, τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων
μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας.
Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας
γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών
Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως
Ιωάννης Μεταξάς
Σήμερα λοιπόν τιμούμε τους αγωνιστές του ΟΧΙ, αυτούς που δεν
ένιωθαν κατά βάθος "σκλάβοι" και πολέμησαν για το δικαίωμα να
αποφασίζουν για τον τόπο τους...
Συνήθως,
λέμε ότι το ψέμα έχει κοντά πόδια και δεν πάει μακριά. Όμως, το ψέμα
που στηρίζει την επίσημη εκδοχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας για το
πως οργανώθηκε η Επανάσταση του 1821 κατά του Οθωμανικού ζυγού, διαρκεί
172 χρόνια.
Έγινε κάθε προσπάθεια για να αποκρυβεί το γεγονός, ότι αυτός που
υλοποίησε το όραμα της Απελευθέρωσης της Ελλάδας, που σχεδίασε και
διηύθυνε την Επανάσταση, ήταν ο κόμης Ιωάννης Αντωνίου Καποδίστριας.
Εμμανουήλ Ξάνθος
Η επίσημη εκδοχή τοποθετεί το 1814 στην Οδησσό την ίδρυση της
Φιλικής Εταιρείας (η οποία υποτίθεται ότι οργάνωσε την Επανάσταση του
1821) και αποδίδει την ιδέα της χρήσης μασονικών πρακτικών από την
Εταιρεία σ’ ένα μικρέμπορο απ' την Πάτμο, τον Ξάνθο, που τον θεωρεί
συνιδρυτή μαζί με τους Ν. Σκουφά και Αθ. Τσακάλωφ. Όμως, αυτό ήταν
χοντρό ψέμα του Ξάνθου. Διότι, όπως γράφει ο Αναγνωσταράς, ο Ξάνθος ήταν
ως το 1817 στην Κωνσταντινούπολη.
Νικόλαος Σκουφάς
Αθανάσιος Τσακάλωφ
Η αλήθεια είναι ότι η Φιλική Εταιρεία είχε "αόρατη Ανωτάτη Αρχή",
όπως ομολογεί ο Ξάνθος. Αυτοί που άρχισαν να κατηχούν άλλους, ήταν ο
Νικόλαος Σκουφάς και ο Αθανάσιος Τσακάλωφ. Ο Ν. Σπηλιάδης γράφει, ότι "ο
Σκουφάς κατελθών από την Μόσχα, απόστολος της Μυστικής Εταιρείας των
Φιλικών, άρχισε να κατηχεί τους Έλληνες στα μυστήριά της το 1816". Ο
Αθανάσιος Τσακάλωφ, που ήταν μέλος του "Ελληνόγλωσσου Πανδοχείου",
[μυστική οργάνωση που είχε ιδρυθεί το 1809 στο Παρίσι. Ξενοδόχοι
(Hotelier) ήταν το Τάγμα των Ναϊτών, που ήταν οργανωμένοι κατά Γλώσσες.
Επομένως η οργάνωση ήταν και κατ' όνομα Ναϊτική], το 1814-1815 βρισκόταν
στη Βιέννη, απ' όπου πήγε στη Μόσχα και απ' εκεί στην Οδησσό.
Προηγουμένως, είχε πραγματοποιηθεί μία συνάντηση (γνωστή μόνο από
τεκτονικά Αρχεία) των Καποδίστρια-Ρώμα-Μαυροκορδάτου στη Μόσχα το 1811
για την ίδρυση της Στοάς Φοίνιξ.
Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος
Από τα επίσημα αρχεία της Φιλικής Εταιρείας προκύπτει, ότι ουδείς
κατηχήθηκε πριν το 1816 και ότι ο Ξάνθος δεν κατήχησε κανέναν πριν το
1817. Επίσης, προκύπτει ότι η Φιλική Εταιρεία δεν απέκτησε ποτέ Εφορία
στα Επτάνησα. Ορισμένοι «ιστορικοί» πιστεύουν, ότι αυτό έγινε «διά τον
φόβο της αγγλικής αστυνομίας», ενώ εκεί ήταν «γενικός έφορος» ο Δ.
Ρώμας. Είναι ενδιαφέρον το πώς η επίσημη εκδοχή παραβλέπει τα επίσημα αρχεία.
Η Φιλόγενος Στοά της Κέρκυρας
Η επίσημη εκδοχή για τα γεγονότα που συνδέονται με την αναγέννηση της
Ελλάδας, γράφθηκε έτσι, ώστε να εξυπηρετηθούν οι πολιτικές σκοπιμότητες
των δυνάμεων εκείνων, που απέκτησαν τον έλεγχο του «ανεξάρτητου»
ελληνικού κράτους μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, αλλά και η ανάγκη
«κάθαρσης» των ελληνόφωνων συνεργατών τους.
Ρήγας Φεραίος
Η Επανάσταση του 1821 είναι αποτέλεσμα μιας ενιαίας επαναστατικής
διαδικασίας, που αρχίζει με το κίνημα του Ρήγα Φεραίου. Η Γαλλική
Επανάσταση επηρέασε πρώτα τους Έλληνες της Διασποράς και μέσω του Ρήγα
πέρασε στα Βαλκάνια και την Ελλάδα (Ο ελληνομαθής Δοσίθαιος Ομπράντοβιτς
που αφύπνισε τη σερβική ιδέα, ήταν συνδεδεμένος με το κίνημα του Ρήγα).
Μετά τη δολοφονία του Ρήγα το 1798 από τους Τούρκους στο Βελιγράδι, η
φλόγα πέρασε στην ελεύθερη Κέρκυρα και διαδόθηκε μεταξύ των επιφανών
τεκτόνων του νησιού.
Στην Κέρκυρα είχε ιδρυθεί 5 771 (1771) Στοά της Μεγάλης Ανατολής
που "πήρε φως" από τη Στοά της Βερόνας το 5 782 (1782). Για την δράση
αυτής της Στοάς είναι γνωστά πολύ λίγα και αποσπασματικά. Όταν το 1797
τα Επτάνησα κατελήφθησαν απ' τους Γάλλους, η Στοά της Κέρκυρας
επηρεάστηκε από τις Ιακωβίνικες επαναστατικές ιδέες. Το 1799, φαίνεται
ότι ξέκοψε από το Τεκτονικό κίνημα και έγινε "Φιλόγενος" Στοά με στόχο
την απελευθέρωση του Γένους (Προσωπική πληροφορία από τον αείμνηστο
Επτανήσιο ιστορικό Ντίνο Οικονόμο). Ο ρόλος του Αντωνίου Καποδίστρια σ'
αυτήν την εξέλιξη δεν είναι αποδεδειγμένος με έγγραφα. Προκύπτει όμως,
έμμεσα η ηγετική του παρουσία (Δυστυχώς, στα αρχεία αυτής της
επαναστατικής ιακωβίνικης Στοάς που είναι διάσπαρτα στα χέρια διαφόρων
οικογενειών, κανείς ιστορικός δεν μπόρεσε να έχει συνολική πρόσβαση). Η
επαναστατική Φιλόγενος Στοά και τα μέλη της φαίνεται ότι ήταν η μήτρα
της Ελληνικής Επανάστασης.
Το 1780, μία παραπλήσια προς τον Τεκτονισμό Οργάνωση είχε ιδρυθεί
στη Βιέννη με το όνομα "Καλοί Εξάδελφοι". Αυτή ακολουθούσε τους
τεκτονικούς τύπους και είχε σκοπό τη συνένωση όλων των Χριστιανών που
βρίσκονταν σε Βαλκανικές χώρες και αγωνίζονταν για την απελευθέρωσή τους
απ' τον Τουρκικό ζυγό. Σ' αυτήν την οργάνωση ανήκε και ο Εθνομάρτυρας
Ρήγας Φεραίος.
Οι διωκόμενοι στην Βιέννη "Καλοί Εξάδελφοι" φαίνεται ότι βρήκαν
καταφυγιο στην Ιόνιο Πολιτεία. Με αυτήν τη διαδικασία μπορει να
συνδέεται η «Εταιρεία των Φίλων», που ίδρυσε το 1802 ο Ιωάννης
Καποδίστριας .
Όταν, το 1811, ο κόμης Δ. Ρώμας ανέλαβε σεβάσμιος της Στοάς της
Κέρκυρας, την επανένταξε στο διεθνές τεκτονικό κίνημα συνδέοντάς την με
τη γαλλική Μεγάλη Ανατολή, με την ονομασία "Αγαθοεργία - Φιλογένεια". Η
διατήρηση του όρου "Φιλογένεια" δείχνει ότι και η "νόμιμη" Στοά συνέχιζε
να επιδιώκει τους σκοπούς της "παράνομης". Ορισμένοι τέκτονες ιστορικοί
γράφουν, ότι ο Ρώμας συνένωσε δύο Στοές, την «Αγαθοεργία» και τη
«Φιλογένεια». Το 1814, ο Ρώμας συνέδεσε την Στοά της Επτανήσου με την
Αγγλική Στοά και μετέφερε την έδρα της στη Ζάκυνθο.
Το 1797, τα Ιόνια νησιά, που ήταν έδαφος της Δημοκρατίας Βενετίας,
πέρασαν στον έλεγχο των Γάλλων του Ναπολέοντα, όταν αυτοί κατέλαβαν τη
Βενετία. Το 1799, Ρωσσία και Τουρκία μαζί πήραν τα νησιά απ’ τους
Γάλλους. Υπό την προστασία της Ρωσσίας το 1800, δημιουργήθηκε το πρώτο
ανεξάρτητο Ελληνικό Κράτος μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, η
Δημοκρατία της Επτανήσου Πολιτείας. Πρώτος Πρόεδρος της Γερουσίας της
Δημοκρατίας, που πήρε διασχίζοντας έφιππος την Κωνσταντινούπολη το 1801
το φιρμάνι της αυτονομίας, ήταν ο Αντώνιος Καποδίστριας, πατέρας του
Ιωάννη. Η Μεγάλη Ιδέα της ανασύνταξης της Μεγάλης Ελλάδας γεννήθηκε
εκείνη την εποχή στα Επτάνησα.
Ναπολέοντας
Το 1803, με την ψήφιση του «Δημοκρατικού» Συντάγματος που συνέταξε
ο Ιωάννης Καποδίστριας, Πρόεδρος της Γερουσίας εξελέγη ο κόμης Θεοτόκης
και Γενικός Γραμματέας της Επικράτειας (Καγκελλάριος) ανέλαβε ο Ιωάννης
Καποδίστριας σε ηλικία 27 ετών. Λίγους μήνες μετά, ο Θεοτόκης πέθανε
και πρακτικά, μόνος Κυβερνήτης της Ιονίου Πολιτείας ήταν ο κόμης
Ιωάννης, ενώ ο πατέρας του αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική σκηνή.
Το σχέδιο της Επανάστασης
Η επιτυχία της Μεγάλης Επανάστασης του 1821 οφείλεται στο ότι
σχεδιάστηκε με πλήρη γνώση της διεθνούς πολιτικής, με βάση τα στρατηγικά
δεδομένα στην περιοχή και στηρίχθηκε αποκλειστικά σε ελληνικές
δυνάμεις. Η επιτυχής Ελληνική Επανάσταση – γιατί προϋπήρξαν δεκάδες
αποτυχημένες εξεγέρσεις, όπως το κίνημα των αδελφών Ορλώφ το 1769 –
χαρακτηριζόταν από ιδιοφυή σχεδιασμό και προσεκτική επιλογή του χρόνου
εκδήλωσής της.
Αλή Πασάς
Ποιο ήταν το σχέδιο της Επανάστασης;
Η κύρια επαναστατική προσπάθεια έγινε στην Πελοπόννησο. Πριν,
εκδηλώθηκαν δύο αντιπερισπασμοί. Ο πρώτος στην Ήπειρο, με την επανάσταση
του Αλή-Πασά των Ιωαννίνων, που θέλησε να γίνει ανεξάρτητος ηγεμόνας
από τον Σουλτάνο και ο δεύτερος στη Μολδοβλαχία, με το κίνημα του
Αλέξανδρου Υψηλάντη το Φεβρουάριο του 1821 (Που σύμφωνα με την επίσημη
ιστορία κήρυξε τότε την ελληνική επανάσταση στο Ιάσιο).
Αλέξανδρος Υψηλάντης
Πώς λειτούργησαν οι αντιπερισπασμοί; Για να καταβληθεί η
επανάσταση του Αλή-Πασά, στάλθηκε ο στρατός της Πελοποννήσου και της
Ρούμελης, ενώ οι Αλβανοί είτε πολεμούσαν με τον Αλή, είτε με τους
Τούρκους. Το κίνημα του Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία προκάλεσε φόβους στην
Υψηλή Πύλη για πιθανή ρωσσική στρατιωτική επίθεση, που για τον λόγο αυτό
μετέφερε από τη Μακεδονία και την Θράκη στρατιωτικές δυνάμεις προς τον
Δούναβη. Η κύρια επαναστατική προσπάθεια επομένως, έγινε εκεί που δεν
υπήρχαν αξιόλογες τουρκικές δυνάμεις.
Το πόσο συνδυάζεται μ’ αυτήν την στρατηγική λογική η επίσημη
εκδοχή για την οργάνωση της επανάσταση από τρεις απλούς λαϊκούς Έλληνες
μετανάστες, είναι ένα αξιοπρόσεκτο ερώτημα.
Τσάρος Αλέξανδρος Α'
Ο μόνος Έλληνας που ήταν σε θέση να σχεδιάσει αυτές τις κινήσεις,
γιατί γνώριζε τα γεωπολιτικά δεδομένα, τις εξελίξεις στις
ρωσσο-τουρκικές σχέσεις και που μπορούσε να επηρεάσει τη διεθνή
πολιτική, ήταν ο κόμης Ιωάννης Καποδίστριας, Υπουργός επί των Εξωτερικών
του Τσάρου Αλεξάνδρου Α’ από το 1815 ως το 1822.
Από την Κέρκυρα στα ανάκτορα του Τσάρου
Ο Καποδίστριας, μετά την παράδοση της Επτανήσου από τον Τσάρο στον
Ναπολέοντα το 1807 με τη συνθήκη του Τελσίτ, προσκλήθηκε στην Αγία
Πετρούπολη από τον τότε Υπουργό Εξωτερικών του Τσάρου Ρουμιάντσεφ, με
την μεσολάβηση του Ζακυνθινού κόμη Γεωργίου Μοτσενίγου, για να ενταχθεί
στη ρωσσική Διπλωματική Υπηρεσία. Έφθασε στην Αγία Πετρούπολη στις 16
Ιανουαρίου 1809. Τοποθετήθηκε ως υπεράριθμος Ακόλουθος και το 1811
διορίστηκε κανονικά στη Ρωσσική Πρεσβεία στη Βιέννη, ως Ακόλουθος με
αρμοδιότητα τις εμπορικές σχέσεις.
Το 1812, λόγω του συνεχιζόμενου ρωσσο-τουρκικού πολέμου,
αποσπάστηκε στο Διπλωματικό γραφείο του Αρχιστράτηγου της Στρατιάς του
Δούναβη. Εκεί, γνωρίστηκε με τον Έλληνα Στρατηγό Κομνηνό και τον Έλληνα
διπλωμάτη Ροδοφοινίκη, που κατηύθυνε τη σερβική Επανάσταση. Μετά την
υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου, ο Καποδίστριας, αφού φρόντισε
να χορηγηθεί άφθονη βοήθεια στους Σέρβους (που εγκαταλείφθηκαν πια μόνοι
τους έναντι των Τούρκων), ακολούθησε το νέο αρχηγό του Στρατού του
Δούναβη, Ναύαρχο Τσιγαγόφ, όταν ανέλαβε αρχιστράτηγος του ρωσσικού
στρατού που αντιμετώπιζε τον Ναπολέοντα. Έμεινε στο διπλωματικό Γραφείο
του Αρχιστράτηγου μέχρις ότου τον κάλεσε κοντά του ο Τσάρος, ο οποίος
εκτίμησε την προσφορά του στο μέτωπο (ο Καποδίστιρας οργάνωσε το δίκτυο
συλλογής και ανταλλαγής πληροφοριών της ρωσσικής στρατιάς) και μετά τη
μάχη της Λειψίας (1813), του ανέθεσε την αποστολή για την απόσπαση της
Ελβετίας από τη γαλλική κηδεμονία και την αποκατάσταση της Ενότητας της
χώρας με τη θέσπιση νέου Συντάγματος.
Αφού συνέταξε το Σύνταγμα της Ελβετίας που προέβλεπε την
ουδετερότητά της (ο Καποδίστριας ήταν ο δημιουργός της Ελβετίας),
προσκλήθηκε στο Συνέδριο της Βιέννης ως το πιο χαμηλόβαθμο μέλος της
ρωσσικής αντιπροσωπείας, διότι ο Τσάρος τον θεωρούσε ικανό να
αντιμετωπίσει και εκεί, τον Μέττερνιχ, όπως τα κατάφερε στην Ελβετία.
Μέττερνιχ
Στη διάρκεια του Συνεδρίου, ο Καποδίστριας εξελίχθη σε Α’
διπλωματικό σύμβουλο του Τσάρου και τέλος, σε Υπουργό επί των
Εξωτερικών. Ο τυπικός διορισμός του εκδόθηκε το 1815.
Ο Καποδίστριας λοιπόν, θα μπορούσε να οργανώσει την Επανάσταση. Τί μας πείθει ότι το έκανε;
Η φλόγα της Επανάστασης
Οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι δεν άλλαξαν μόνο το ευρωπαϊκό πολιτικό
σκηνικό, αλλά προκάλεσαν έντονες ανακατατάξεις και στα κατεχόμενα από
τους Οθωμανούς Βαλκάνια. Η ρωσσο-τουρκική συνεργασία στα Επτάνησα
κράτησε πολύ λίγο. Ο Ναπολέων κατευθυνόμενος στην Αίγυπτο, εξασφάλισε τη
φιλία της Τουρκίας, την οποία σκόπευε να χρησιμοποιήσει και ως δύναμη
αντιπερισπασμού των δυνάμεων της Ρωσσίας.
Η ρωσσική διπλωματία απαντώντας, προκάλεσε τη Σερβική Επανάσταση
του 1803, ενώ ακολουθώντας γαλλικές συμβουλές, η Τουρκία επετέθη στους
πιθανούς Έλληνες επαναστάτες (επιχειρήσεις του Αλή Πασά κατά των
Σουλιωτών, 1803-1804, και σφαγή των Καπεταναίων της Πελοποννήσου κατά τη
διάρκεια της οποίας εξοντώθηκαν οι περισσότεροι Κολοκοτρωναίοι, ενώ ο
Θεόδωρος σώθηκε στη Ζάκυνθο με τη βοήθεια των Μούρτζινων της Μάνης).
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Το 1806, άρχισε ο αναμενόμενος – μετά την ήττα των Ρώσσων στο
Αούστερλιτς – ρωσσο-τουρκικός πόλεμος. Στα πλαίσιά του, οι Τούρκοι (ο
Αλή Πασάς των Ιωαννίνων) με τη βοήθεια του Ναπολέοντα (διάθεση
πυροβολικού) επιτέθηκαν στη Λευκάδα (Αγία Μαύρα).
Η Ιόνιος Γερουσία έστειλε ως γενικό επίτροπο της Λευκάδας, τον
«Καγκελλάριο» Ιωάννη Καποδίστρια, που οργάνωσε μαζί με τον Έλληνα
Στρατηγό του ρωσσικού στρατού Παπαδόπουλο, τον πρώτο πραγματικό ελληνικό
στρατό, προσλαμβάνοντας όχι μόνο τους Σουλιώτες, αλλά και τους
Πελοποννήσιους και τους Ρουμελιώτες Καπεταναίους. Στα νώτα του Αλή
δημιούργησε αντιπερισπασμούς συντονίζοντας τις επιθέσεις του Κατσαντώνη,
του Ίσκου και άλλων. Για ενίσχυση της Α’ Επανάστασης των Σέρβων
(1803-1808), ο Νίκος Τσάρας πραγματοποίησε τη μυθική προέλασή του από
τον Όλυμπο προς τη Σερβία, σε συνεννόηση με τον Ρώσσο Ναύαρχο στο
Αιγαίο, Σινιάβιν.
Στη Λευκάδα, ο Καποδίστριας γνωρίστηκε με τον Μητροπολίτη Άρτας –
αργότερα Ουγγροβλαχίας – Ιγνάτιο, πνευματικό πατέρα των Σουλιωτών (ο
οποίος θα παραμείνει φίλος και συνεργάτης του ως το θάνατό του) και τον
Κολοκοτρώνη, στον οποίο ανέθεσε πειρατικές επιδρομές με πλοία στο
Αιγαίο.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας, που ασφαλώς ήταν μέτοχος της Μεγάλης Ιδέας
για την αναγέννηση της Ελλάδας, στη συγκέντρωση των Καπεταναίων στην
παραλία του Μαγεμένου της Λευκάδας, μετά την απόκρουση της επίθεσης του
Αλή-Πασά (1807), τους είπε: «Συντόμως, η Πατρίς θα σας ξανακαλέσει για
σκοπό πολύ υψηλότερο». Το «συντόμως» άργησε, γιατί ο Τσάρος, στη
συμφωνία του Τελσίτ, παρέδωσε να νησιά στο Ναπολέοντα.
Το 1807 λοιπόν, στα Νησιά ξανάρχονται οι Γάλλοι. Ο Καποδίστριας
αποσύρεται. Ο Δ. Ρώμας όμως, μαζί με τον Κολοκοτρώνη, προτείνουν στο
Γάλλο διοικητή των Νησιών τη συγκρότηση στρατιωτικής δύναμης, που θα
εξοπλιζόταν από τους Γάλλους για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Η
Επανάσταση θα ήταν ελληνο-τουρκική. Σύμμαχος του Κολοκοτρώνη ήταν ο
Λαλαίος Τούρκος Αλη-Φαρμάκης. Το σχέδιο σταματάει το 1809, όταν
καταλαμβάνουν τα νησιά οι Άγγλοι.
Η φλόγα της «Μεγάλης Ιδέας» αναθερμάνθηκε μετά τη νίκη της Ρωσσίας
κατά του Ναπολέοντα. Στη διάρκεια του Συνεδρίου της Βιέννης, ο
Καποδίστριας συναντιέται με όλους τους επιφανείς Έλληνες που συρρέουν
εκεί (Μητροπολίτης Ιγνάτιος, Άνθιμος Γαζής, Γεώργιος Σταύρου, Ανδρέας
Μουστουξίδης, Φίλιππος Χατζής, αδελφοί Μπαλάκη, ο στρατηγός Δούκας που
υπηρετούσε στον αυστριακό στρατό, ο Ιωάννης Μαυρογένης, πρόξενος της
Τουρκίας στη Βιέννη και άλλοι, μεταξύ των ο Αθ. Τσακάλωφ). Άλλωστε, ο
Καποδίστριας φρόντισε να γνωριστεί με την ελληνική κοινότητα από το
1811.
Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε στη Βιέννη, εκεί που γεννήθηκε το
κίνημα του Ρήγα, να πάρει σάρκα και οστά το όραμα της ελευθερίας των
Ελλήνων.
Η επαναστατική κίνηση
Πρώτη κίνηση του Καποδίστρια στη Βιέννη ήταν η συγκρότηση της
Φιλομούσου Εταιρείας, στην οποία πέτυχε να εντάξει ως μέλος και τον ίδιο
τον Τσάρο. Δημιούργησε έτσι, ένα φορέα νόμιμο, μέσα απ’ τον οποίο
μπορούσαν να δραστηριοποιούνται οι Έλληνες για τον Σκοπό, αλλά και να
συλλέγουν χρήματα για τις τεράστιες μελλοντικές ανάγκες του αγώνα σ’ ένα
«νόμιμο ταμείο».
Το δεύτερο βήμα ήταν η δημιουργία του «παράνομου μηχανισμού», της
Φιλικής Εταιρείας, που θα διοργάνωνε τον στρατό της Επανάστασης. Η
αποστολή ανατέθηκε στους Τσακάλωφ και Σκουφά, που απευθύνθηκαν στις
λαϊκές τάξεις. Η Φιλική Εταιρεία, όπως είπαμε, είχε αόρατη Αρχή, αλλά
όχι αρχηγό. Όλων όμως, τα βλέμματα ήταν στραμμένα στον Καποδίστρια. Αν
πρέπει η Αρχή να αποκτήσει πρόσωπα, αυτά ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο
Δ. Ρώμας, ο Ιγνάτιος και κάτω απ’ αυτούς ο Ανδρέας Μουστοξίδης, ο
Αντώνιος Κομιζόπουλος εκ Φιλιππουπόλεως, έμπορος εις Μόσχαν, ο Άνθιμος
Γαζής, ο Παναγιώτης Σέκερης, ο Νικόλαος Παξιμάδης Ιωαννίτης,
μεγαλέμπορος εις Μόσχαν και ίσως ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Οι
Κομιζόπουλος και Παξιμάδης ανέλαβαν το έργο της συγκρότησης του
επαναστατικού μηχανισμού μακράν του Καποδίστρια και αυτοί στρατολόγησαν
τους Σκουφά και Τσακάλωφ. Ο ρόλος του Σέκερη είναι επίσης σημαντικός,
αφού οι Σπηλιάδης και Αναγνωσταράς δούλευαν στην επιχείρηση του.
Ο Γάλλος ευγενής Αύγουστος Ντε Λαγκάρντ, που μετά τη Γαλλική
επανάσταση, έγινε «διάσημος» κοσμικός εμιγκρέ των ευρωπαϊκών αυλών, στα
απομνημονεύματα του για το συνέδριο της Βιέννης (Παρίσι 1843), γράφει
εκτενώς για τους δύο διασήμους Έλληνας του συνεδρίου, τον Καποδίστρια
και τον Υψηλάντη και αναφερόμενος στις προσπάθειες προς απελευθέρωσιν
της Ελλάδος, αναφέρεται στην «Εταιρεία του Ρήγα», σε μία δευτέρα μυστική
εταιρεία πού εσχηματίσθει εις την Ιταλία με στόχο να αξιοποιήσει την
γαλλική επαναστατική πολιτική και επισημαίνει:
...« Όταν ολόκληρος η Ευρώπη ησχολείτο εις την Βιέννην, με τη
διαμόρφωσιν της νέας ευρωπαϊκής τάξεως, εσχηματίσθη μια Τρίτη Ελληνική
Εταιρεία. Η νέα Εταιρεία ωργανώθει υπό την σημαίαν της θρησκείας και
επιζητούσε την υποστήριξιν του Τσάρου. Ωνομάσθη «Εταιρεία των
Φιλομούσων». Το έμβλημά της ήτο ένας δακτύλιος επί του οποίου είχαν
χαράξει μία γλαύκα και τον Κένταυρο Χείρωνα… Η στολή των μελών ήταν
ολόμαυρη και συνοδεύετο από σκούφο, επί του οποίου απεικονίζονταν μια
νεκροκεφαλή και υπ’ αυτήν δύο οστά σταυροειδώς τοποθετημένα. Τα χρώματα
της εταιρείας ήταν άσπρο-μαύρο- κόκκινο. Η εταιρεία αυτή έφθασε να
αριθμεί 60,000 μέλη. Είχε τέσσαρας μυστικές τάξεις. Ένας πέπλος
βαθύτατου μυστηρίου εκάλυπτε την φύσιν της,…
...Εις των φλογερωτέρων υποστηρικτών της ήταν ο μητροπολίτης
Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος. Ο Υψηλάντης ήταν εις εκ των πρώτων μυστών της.
Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης
Δύο αναγκαίοι φόνοι και μια θυσία
Όταν το επαναστατικό κλίμα ανέβηκε πολύ στην Πελοπόννησο, άρχισαν
να φθάνουν απεσταλμένοι προς τον Καποδίστρια. Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης
έστειλε τον Κυριάκο Καμαρινό. Προς αυτόν ο Καποδίστριας είπε – σύμφωνα
με τον Σπηλιάδη – ότι «πρέπει να εξωθηθεί σε Επανάσταση κάποιος Τούρκος
και οι Έλληνες να συμμαχήσουν μαζί του, ενώ στη Μάνη να συγκεντρώνονται
δυνάμεις σε αναμονή των εξελίξεων». Ο Καμαρινός δεν κατάλαβε το μήνυμα
και κατερχόμενος από την Αγία Πετρούπολη προς Οδησσό διέδιδε μόνο αυτά
που του είπε ο Καποδίστριας για την αρνητική στάση του Τσάρου
Αλεξάνδρου προς τις επαναστάσεις. Ο Καμαρινός εκτελέστηκε πριν πάει στην
Πελοπόννησο.
Ένας άλλος τυχοδιώκτης, ο Νικόλαος Γαλάτης (μακρινός ανηψιός του
Καποδίστρια), ένας από τους πρώτους που στρατολογήθηκαν από τον Σκουφά,
επισκέφθηκε τον Καποδίστρια για να πάρει απ’ αυτόν το «χρίσμα του
πρώτου» στην Εταιρεία. Ο Γαλάτης εκτελέστηκε από τον Τσακάλωφ κοντά στις
Σπέτσες.
Στο τέλος του 1819 ή τις αρχές του 1820, ο Καποδίστριας δέχθηκε
στην Πετρούπολη τον Ξάνθο (η ακριβής ημερομηνία δεν είναι απόλυτα
διασταυρωμένη) και του υπέδειξε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη ως ηγέτη της
Φιλικής Εταιρείας.
Τσάρος Νικόλαος Ι
Ο ίδιος ο Υψηλάντης, στην επιστολή του λίγο πριν τον θάνατό τους
προς τον Τσάρο Νικόλαο Α' το 1827, γράφει ότι ο Καποδίστριας τον
συμβούλευσε και τον παρακίνησε να ξεκινήσει (Δεσποτόπουλος, "Ο
Κυβερνήτης Καποδίστριας και Απελευθέρωση της Ελλάδας", 1996). Όπως
γράφει η Ανίτα Πρασά, "Ο Καποδίστριας θέλησε να χρησιμοποιήσει τον
Υψηλάντη, επειδή ήταν στρατηγός του ρωσσικού στρατού και οικείος του
Αυτοκράτορα και με την έναρξη των εχθροπραξιών θα επιδεινώνονταν οι
σχέσεις Ρωσσίας-Τουρκίας, ώστε να μπορέσει ο Καποδίστριας να παρασύρει
τον Τσάρο σε πόλεμο με την Τουρκία".
Το 1820 στην Πολωνία, ο Καποδίστριας δέχθηκε τον Παναγιώτη
Κρεββατά. Αυτός μετέφερε στον Υψηλάντη – που στο μεταξύ είχε αναλάβει
επίτροπος της Φιλικής Εταιρείας – το μήνυμα για έναρξη της Επανάστασης
από τη Μολδοβλαχία.
Ο Υψηλάντης, στις αφηγήσεις του προς την κόμισσα Λούλου Τύρχαϊμ
και τη μεγαλύτερη αδερφή της Κωνσταντία, σύζυγο του πρεσβευτού της
Ρωσσίας στη Βιέννη Αντρέι Ραζουμόφσκι, έλεγε ότι συναντήθηκε με τον
Καποδίστρια πριν κηρύξει την Επανάσταση και ότι του εξέθεσε την πρόθεσή
του να αρχίσει την εξέγερση από τη Μολδοβλαχία (κυρίως διότι περίμενε
βοήθεια από τη Ρωσσία) και ότι ο Καποδίστριας, όπως γράφει ο Υψηλάντης,
«συμφώνησε μαζί του και τον ενθάρρυνε». (Στα δικά του υπομνήματα στον
Τσάρο Νικόλαο και στους πρέσβεις των Μεγάλων Δυνάμεων, ο Καποδίστριας
αναφέρεται στη συνάντηση αυτή και λέει ότι τον απέτρεψε. Και τα δύο
κείμενα είναι διπλωματικά κείμενα, που υπηρετούν έναν εν εξελίξει σκοπό
και δεν είναι αυτοβιογραφικά – όπως ορισμένοι... πιστεύουν – και γι’
αυτό ο Καποδίστριας γράφει αυτό που συμφέρει και όχι την αλήθεια).
Για τη σχέση Καποδίστρια - Υψηλάντη γράφει η Βαρώνη Λουλού Τυρχάιμ
(μετάφραση από τα γερμανικά του Καθηγητή Π.Κ.Ενεπεκίδη). Λουλού Τυρχάιμ
«Η ΖΩΗ ΜΟΥ - αναμνήσεις 1788-1819», Μόναχο 1913-1914.
«Κάθε ημέρα - μετά τον Νοέμβριο του 1827 - μας διηγόταν ο
Υψηλάντης ένα μέρος της πικρής του μοίρας……Ε, λοιπόν, ο Καποδίστριας
δυστυχώς δεν είναι εντελώς ανεύθυνος για την μοίρα του Υψηλάντου.
…Κατά τα άλλα, οι συμβουλές του Καποδίστρια, στον οποίο είχε τυφλή
εμπιστοσύνη ο Υψηλάντης, είχαν βέβαια, έναν σκοπό: πώς να εξυπηρετήση
την πατρίδα του. Το1821 ο Καποδίστριας θυσίασε απλούστατα έναν φίλο
του…….
….Τον χειμώνα του1819-20, όταν εμείς (σ.σ η Λουλού και η Κατερίνα)
βρισκόμαστε στη Ρωσία, ήρθε ο Υψηλάντης στην Πετρούπολη με μόνο σκοπό
να μας δει. Όταν τότε, αρρώστησε για πολλές εβδομάδες, τον επισκέφθηκαν
μερικά επίσημα πρόσωπα της «Εταιρείας», …και αυτοί του ανέθεσαν χωρίς
πολλές διατυπώσεις και εν ονόματι των συμπατριωτών των την αρχηγία . ..Ο
Υψηλάντης τους παρακάλεσε να του δώσουν τρεις μέρες καιρό για να
σκεφθεί την υπόθεση και να μιλήσει με τον Καποδίστρια…..Ο Καποδίστριας,
που ήταν πληροφορημένος για όλα, επεδοκίμασε με ενθουσιώδη λόγια την
πατριωτική επιθυμία τού φίλου το και του είπε, ότι και αν η ευρωπαϊκή
πολιτική δε θα επέτρεπε στον Τσάρο να κηρυχθεί ανοικτά υπέρ της
ελληνικής υποθέσεως, η καρδιά του θα είναι πέρα για πέρα με τους
Έλληνες.
… « Παρ’ όλες τις διαβεβαιώσεις, ο Υψηλάντης ζήτησε να μιλήσει με
τον Τσάρο, αλλά ο Καποδίστριας τον εμπόδισε…τον απέτρεψε μάλιστα, από το
ν’ αποχωρήσει από το ρωσικό στρατό, με τη δικαιολογία ότι το διάβημα
αυτό θ’ απεθάρρυνε τους Έλληνας της Πελοποννήσου, που έβλεπαν στο αξίωμά
του, ως Ρώσου αξιωματικού, μία απόδειξη της προστασίας του Τσάρου.»…
….«.Ο Υψηλάντης, αφού τελείωσε το σχέδιο των επιχειρήσεων, το
έδειξε στον Καποδίστρια, που έμεινε τόσο ικανοποιημένος, ώστε πήδηξε από
τη χαρά του, τον αγκάλιασε και τον εγέμισε με εγκώμια.»
Ο επαναστάτης μοναχός
Ας συνοψίσουμε τί ξέρουμε. Η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση συνδέεται
άμεσα με το κίνημα του Ρήγα, το οποίο συνεχίστηκε από τη Φιλόγενο Στοά
της Κέρκυρας. Μετά τη δεύτερη κατάληψη της Κέρκυρας από τους Γάλλους, ο
Ιωάννης έφυγε στη Ρωσσία. Είναι αυτονόητο, ότι ο Ιωάννης ανέλαβε το ιερό
χρέος ολοκλήρωσης της Μεγάλης Ιδέας. Μόλις πήγε στην Πετρούπολη, έφτασε
δίπλα του ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος. Ακολουθώντας τους συνωμοτικούς
κανόνες – και κατά το πρότυπο των Ναϊτών – ίδρυσε στη Βιέννη τη
Φιλόμουσο εταιρεία, που ήταν «μετωπική οργάνωση». Στη Βιέννη φαίνεται
ότι ανέλαβε και τυπικά το υψηλό του καθήκον, που τον υπέβαλε στο
μοναχικό σχήμα. Λίγο μετά, συναποφασίζει την ίδρυση του «στρατιωτικού
βραχίονα». Της Φιλικής Εταιρείας.
Το ότι περιεβλήθη το μοναχικό σχήμα φαίνεται – όχι μόνο φυσικά από
τα μαύρα ρούχα που φόραγε μονίμως – αλλά από την αιφνίδια ανακοίνωσή
του στη Ρωξάνη Στρούτζα, ότι δεν μπορεί να την παντρευτεί, ενώ όλη η
ρωσσική αυλή περίμενε αυτόν το γάμο. Όπως γράφει η καθηγήτρια Ελένη
Κούκου, της είπε: «Πρέπει να προσφέρω τον εαυτό μου θυσία στους Αγώνες
για την πατρίδα μας, για την Ελλάδα και αυτόν τον δρόμο της θυσίας
πρέπει να τον βαδίσω μόνος μου».
Πατριάρχης Γρηγόριος Ε'
Στρατηγός Μακρυγιάννης
Το επαναστατικό κέντρο εγκαταστάθηκε γύρω από τον Καποδίστρια στη
Ρωσσία, αφού αυτός ανέλαβε την υλοποίηση του οράματος. Ο Πατριάρχης
Γρηγόριος Ε’ – σύμφωνα με τον Μακρυγιάννη – απέστειλε στον Καποδίστρια
τον Έλληνα αξιωματικό του ρωσσικού στρατού Λεονταρίδη, κομιστή όσων
μυστικών του Ρήγα διεφύλαττε το Πατριαρχείο. Ο Λεονταρίδης στη συνέχεια
έγινε μοναχός και δημιούργησε μοναστήρι στη Μολδαβία που εξελίχθηκε σε
κέντρο της επαναστατικής κίνησης. Στη Ρωσσία, η Στοά «Οβίδιος» στο
Κισινέφ ήταν το κέντρο της Ελληνικής Επανάστασης. Είναι ενδιαφέρον, ότι ο
Καποδίστριας μεσολάβησε να εξοριστεί ο Πούσκιν στο Κισινέφ και όχι στον
Καύκασο. Εκεί συντάχθηκε – εκ της γαλλικής – το Σύνταγμα της
μελλοντικής Ελληνικής Δημοκρατίας.
Αλέξανδρος Πούσκιν
Ο Καποδίστριας είχε ήδη την εμπειρία του Πρωθυπουργού της Ιονίου
Πολιτείας, του Αρχιστράτηγου της Λευκάδας, του επικεφαλή της
Αντικατασκοπίας της ρωσσικής Στρατιάς, που αντιμετώπισε τον Ναπολέοντα,
και τη μεγάλη πείρα του Υπουργού Εξωτερικών της Ρωσσίας.
Ξέρουμε ήδη, ποιος σκέφθηκε τους δύο αντιπερισπασμούς και ποιος
και γιατί επέλεξε την Πελοπόννησο ως κύρια εστία της Επανάστασης.
Ξέρουμε και με ποιους μηχανισμούς (Ιγνάτιος, πνευματικός ηγέτης
Σουλιωτών) πείστηκαν οι Τζαβελαίοι και οι Μποτσαραίοι να συμπολεμήσουν
με τον σφαγέα των Σουλιωτών Αλή-Πασά. Ξέρουμε ακόμα, από τα αρχεία της
αυστριακής μυστικής αστυνομίας, ότι ο Γεώργιος Σταύρου, συνεργάτης του
Καποδίστρια, ήταν ο μυστικός εκπρόσωπος του Αλή στη Βιέννη. Αυτό είναι
ένα απ’ τα κλειδιά για να καταλάβουμε την Επανάσταση του Αλή-Πασά. Ένα
δεύτερο κλειδί είναι οι συμβουλές των Ελλήνων του περιβάλλοντός του,
τους οποίους καθοδηγούσε ο Δ. Ρώμας.
Η Μεγάλη Ελλάδα
Το σχέδιο του Καποδίστρια που έχει εκφραστεί στο υπόμνημά τους
προς τις Μεγάλες Δυνάμεις ήταν η ελευθερία της Μεγάλης Ελλάδας.
(Πελοπόννησος, Ήπειρος, Μακεδονία, Κρήτη, Σμύρνη). Πίστευε ότι θα
μπορούσε αξιοποιώντας τη θέση του να πετύχει στα συνέδρια του Τροπάου ή
αργότερα της Βερόνας να επιβληθεί η αυτονομία της Ελλάδας με τη
βοήθεια του Τσάρου. Όταν κατάλαβε ότι αυτό ήταν αδύνατο, πήγε στη Γενεύη
(που του χρώσταγε πολλά) και διηύθυνε απ’ εκεί, σαν πραγματικά μεγάλος
ηγέτης της «εξόριστης Κυβέρνησης», τον Αγώνα της Ελλάδας οργανώνοντας
και τη διεθνή βοήθεια και το κίνημα του Φιλελληνισμού.
Είναι εκπληκτικό το κείμενό του προς τον Τσάρο Νικόλαο, όπου
γράφει ότι πήγε στην Ελβετία «για να τον ξεχάσει ο κόσμος», αλλά
«ήρχοντο προς αυτόν ζητούντες βοηθήματα οι Έλληνες, οι εκδιωχθέντες από
τους τόπους τους» και μνημονεύει επί τη ευκαιρία, τις καταστροφές της
Χίου, της Κύπρου, των Κυδωνιών και των Ψαρών.
Όταν η Επανάσταση πέτυχε με διπλωματικά μέσα (Πρωτόκολο του
Λονδίνου της 6ης Ιουλίου του 1827, που υπέγραψαν Ρωσσία, Αγγλία και
Γαλλία), ο Καποδίστριας ανέλαβε Κυβερνήτης του μικρού Κράτους που
δημιουργήθηκε. Σε όλες τις επαναστάσεις του κόσμου, σε όλη την γραπτή
ιστορία, οι ηγέτες των επαναστατικών κινημάτων, όταν επικρατούν,
αναλαμβάνουν τη διοίκηση του κράτους. Μόνο στην επίσημη ελληνική ιστορία
γράφεται (από τους συνεργάτες των ξένων), ότι ο κυβερνήτης δεν ήταν και
ο αρχηγός της Επανάστασης.
Είναι αξιοπερίεργο, ότι ενώ στο πρωτόκολλο του Λονδίνου υπάρχουν
τρεις συμβαλλόμενοι, υπέρ ενός τέταρτου μέρους (της επαναστατημένης
Ελλάδας) και κατά ενός πέμπτου (της Τουρκίας), η επίσημη ιστορία δεν
υπογραμμίζει τον ρόλο του Καποδίστρια σ’ αυτήν τη διπλωματική συμφωνία.
Πρέπει να σημειωθεί και ο ειδικός ρόλος του Δ. Ρώμα για την αλλαγή της
Αγγλικής πολιτικής. Αυτό όμως, το πέτυχε αποδεχόμενος την Αγγλική
κυριαρχία επί της Ελλάδας, κάτι που ποτέ δε δέχθηκε ο Καποδίστριας.
Ο θάνατος του μεγάλου ηγέτη
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1831 με το Γρηγοριανό ημερολόγιο /11 Οκτωβρίου
με το Ιουλιανό, ο δημιουργός της σύγχρονης Ελλάδας, ο πρώτος Κυβερνήτης
της, ο Ιωάννης Καποδίστριας δολοφονήθηκε στο Ναύπλιο, μπροστά στην
εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα.
Πέρασαν 172 χρόνια από αυτήν την πολιτική δολοφονία, που έγινε για
να ανακοπεί η πορεία που είχε χαράξει ο Ιωάννης Καποδίστριας για το
ελληνικό Έθνος και ο φάκελος στα Βρεττανικά αρχεία που περιέχει τα
σχετικά με τη δολοφονία του Καποδίστρια έγγραφα, παραμένει άκρως
απόρρητος, ενώ η ελληνική επίσημη ιστορία επαναλαμβάνει άκριτα τις
παραβλέψεις της «επίσημης ανάκρισης» του 1831.
Γεώργιος Μαυρομιχάλης
Για 172 χρόνια, ακόμα λέγεται ότι τον δολοφόνησαν οι
Μαυρομηχαλαίοι που στέκονταν μακριά του, ενώ βλήθηκε εξ επαφής, όπως
περιγράφεται στη νεκροψία, ενώ το μαχαίρι του Γιώργου Μαυρομηχάλη – που
βρίσκεται στα όργανα του εγκλήματος – είναι προφανώς μικρότερο από το
τραύμα που διεπίστωσαν οι γιατροί που έκαναν τη νεκροψία (Δημήτριος
Κοκκινάκης "Ποιοι δολοφόνησαν τον Καποδίστρια;").
Είναι καιρός πια, 172 χρόνια μετά τον θάνατό του, να αποκαλυφθεί
σε όλη της την έκταση η οργανωμένη επιχείρηση συγκάλυψης, αποσιώπησης
και παραποίησης της ιστορικής αλήθειας σε ό, τι αφορά στον Καποδίστρια, η
οποία άρχισε αμέσως μετά το θάνατό του και που συνεχίζεται ως και
σήμερα.
Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η σιωπή των συνεργατών του Καπποδίστρια.
Γιατί δεν έγραψε ο Μητροπολίτης Ιγνάτιος; Γιατί δεν έγραψαν ο Ανδρέας
Μεταξάς και ο Ανδρέας Μουστοξύδης; Ο Τσακάλωφ;
Η απάντηση είναι απλή. Το μυστικό κίνημα του Καποδίστρια δεν
αποδέχθηκε την ήττα του μετά τη δολοφονία του ηγέτη του. Παρέμεινε
ενεργό κρατώντας ζωντανή την φλόγα της εθνικής ιδέας και δεν είχε κανένα
λόγο να αποκαλύψει τα μυστικά του στους αντιπάλους του απλά και μόνο
για την ιστορική δικαίωση. Οι επαναστάτες κάνουν πολιτική και όχι
ιστορία. Άλλωστε εκείνη την εποχή, οι περισσότεροι Έλληνες είχαν
συνείδηση ότι την Επανάσταση την οργάνωσε ο Καποδίστριας.
Ένα μέρος των πρωταγωνιστών... που γνώριζαν, πέρασε στους
αντιπάλους του με πρώτους και καλύτερους τον Δ. Ρώμα και τον Γ. Σταύρου.
Ο Σκουφάς πέθανε πριν την Επανάσταση. Ο Τσακάλωφ ήταν βουλευτής στην
Εθνική Συνέλευση του Άργους (είχε διοριστεί από τον Καποδίστρια
υπάλληλος του Γενικού Φροντιστηρίου του κράτους) και μετά τον θάνατο του
Καποδίστρια εγκατέλειψε οριστικά την Ελλάδα και εγκατεστάθηκε στη
Μόσχα, όπου πέθανε το 1851. Ο Κολοκοτρώνης ισορροπούσε πάντα ανάμεσα
στον Ρώμα και τον Καποδίστρια.
Για να φωτίσουμε ακόμα περισσότερο τα παρασκήνια της δολοφονίας,
σημειώνουμε ότι ο Σεβάσμιος της Στοάς της Επτανήσου με έδρα τη Ζάκυνθο,
κόμης Διονύσιος Ρώμας, ήταν ο σκοτεινός ηγέτης της αγγλικής παράταξης
και προτάθηκε ως αντίπαλος υποψήφιος κυβερνήτης στην Εθνοσυνέλευση, που
εξέλεξε τον Καποδίστρια.
Μήπως αν ανοίξουν τα απόρρητα αρχεία του Μεγάλου Βασιλείου,
μάθουμε κάτι για την σχέση του Ρώμα με τους ανθρώπους που πραγματικά
δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, διότι οι Μαυρομιχαλαίοι απλά ήταν παρόντες
στη δολοφονία και χρησιμοποιήθηκαν από τους οργανωτές ως «οι ένοχοι»,
που συνελήφθησαν επ’ αυτοφόρω για να κλείσει η υπόθεση. Ο Ρώσσος Πρέσβυς
Ριμποπιέρ, στην έκθεσή του για τη δολοφονία του Καποδίστρια, γράφει ότι
δεν έχει καμμία αμφιβολία ότι η «δολοφονική χειρ εξοπλίσθη παρά της
Αγγλίας». Μπορούμε να σημειώσουμε ακόμα, ότι η απόφαση δολοφονίας του
Καποδίστρια ελήφθη σε πολύ υψηλά επίπεδα και δεν αποφασίστηκε στην
Ελλάδα. Ίσως ανάμεσα στα απόρρητα έγγραφα βρίσκεται και το σχετικό
ντοκουμέντο. mystica.gr
ΠΗΓΗ
